Tolosarraknyn in The West. Part IX: San Francisco.

Even though we had very few time to visit the city of San Francisco, it was special. I have been meeting Jeff since october 2012, some weeks twice and some three times. I was looking for a conversation partner because I felt that the English courses I was taken there weren't enough in order to improve my conversation skills. I went to craiglist, a wonderful website where you can find almost everything, and I saw an ad. Jeff was looking for someone to talk spanish to. After 9 months we have become very good friends. We have spoken about politics, books, movies, sports, interesting places and things to do in the city and I don't know how many more subjects. It has been amazing and I think that both of us we have improved a lot. I know that you would be thinking how could be this story related to San Francisco. The point is that Jeff is from San Francisco.We went to visit his mother and, we spent one night at her home. It was good to meet Jeff's mother and to see where he spent his childhood.

And, what about San Francisco? As I told you we had only a few hours to visit it, but it was enough time to see how interesting is it. We visited Chinatown, different hills, Fisherman wharf, the cable cars or trolleys. We saw Alcatraz, the bay, the Golden Gate Bridge almost hidden behind the clouds...

And, thats it. After 13 days we took a plain from San Francisco to New York City and we finished a tiring but unforgettable trip.

Tolosarraknyn in The West. Part VIII: From Carmel and Monterey to San Francisco.

Fray Junípero Serra was a Franciscan born in Mallorca who founded the first nine of 21 Spanish missions in California, from San Diego to San Francisco. We visited "Mission San Carlos Borromeo de Carmelo" in the village of Carmel (Peninsula of Monterey). It is a interesting place to know a little bit more about the history of California.

The Peninsula of Monterey has an amazing coast and beautiful beaches, but the weather and the water were so cold that we couldn't fully enjoy them.

We drove our car through the beautiful "17 miles drive". As we read in a website "The 17 miles drive is widely recognized as one of the most scenic drives in the world". It might be too much to say "one of the most...", but, it is worth to visit it. We enjoyed unbelievable views and we saw some sea lions just very close to where we were.

The coast from Monterey to San Francisco is still beautiful, but we had to enjoy it from the RV.

The first time we saw "The Golden Gate Bridge", we were so excited! We had seen it so many times in many movies and magazines... It was impressive to cross it. The views of the bay and the city from the northern side of the bridge are wonderful.

Tolosarraknyn in The West. Part VII: To the Pacific Coast.

After a nice but hot hike, we left the Snow Canyon toward the Pacific coast. There are many interesting places in between but we decided to spent our last days along the coast.

We past through Las Vegas and I have to tell you the truth, Ixa and me we got horrified but our children liked it... I didn't even take pictures so I took two from a picture bank to put them in the video.

We spent one night in a campground close to the Mojave Desert. I put some picture taken while we were crossing the desert. We just left the RV and took the pictures.

We got to the coast from "Morro Bay" and we took north toward San Francisco. There are many interesting places there, but the most impressive  are in my opinion "Big Sur" State Park and the beach of the elephant seals. You can almost touch them.

Tolosarraknyn in The West. Part VI: Snow Canyon State Park, Utah.

After visiting the Grand Canyon we still had more than 100 miles to drive. It was a long day, we left Zion early in the morning, we drove until the North rim of the Grand Canyon and we drove back again in our way to the Pacific coast.

We didn't know anything about the Snow Canyon State Park, but we needed a place where sleep. Surfing in Google we found this place and we thought that could be a nice option.

What a wonderful surprise! We found an unbelievable landscape.  Snow Canyon has a campground surrounded by ancient lava flows and red Navajo sandstone.

We got there around 8:00 pm and, even we were tired we decided to climb a hill just above the campground. It was magical: the landscape, the colors, the loneliness... Despite the temperature (105 Fahrenheit/40 Celsius) we really enjoyed this late hike.

The next day we did a longer hike through the park. As you'll see in the video, the environment is incredible.

Libe, Ander and Xabi, got again the "Ranger Junior" title! 

Tolosarraknyn in The West. Part V: Grand Canyon, North Rim.

We left Zion early in the morning and, after three hours of driving we got to the North Rim of the Grand Canyon. The first two hours we went  through a very dry landscape. I thought that the scenery would be the same until the edge of the canyon, but around 30 miles before it, we went into a forest, the "Kaibab Plateau".   We saw an alpine view, green meadows surrounded by conifers and some aspen. We were surprised, we didn't expect that. I thought that everything would be dry and reddish.
If you decide to go down into the Canyon you have to be in a good shape and ready for a hot and strenuous hike.
You can get the best views of the North Rim from"Bright Angel Point". An easy half mile hike head you to this balcony. From here we felt the grandiosity of the Canyon. The contrasting colors and the immensity are incomparable. After visited this unbelievable point, we took the "Transept Trail", a hike that follows the canyon rim.
As you can see in the video our youngest children became "Junior Ranger" after doing some work and to swear to preserve the National parks and The Planet Earth.

Tolosarrak in The West. Part IV: Zion, The Narrows

As I told you in the previous post we decided to do two activities in one day, so, after climb to the Angel's Landing, we had lunch  ant took some rest for a while and we went to the Zion Narrows.
This is the description of the hike I found in the Park website:

The Virgin River has carved a spectacular gorge in the upper reaches of Zion Canyon: 16 miles long, up to 2,000-feet deep, and at times only 20 to 30-feet wide. The Narrows, with its soaring walls, sandstone grottos, natural springs, and hanging gardens can be an unforgettable wilderness experience. Hiking The Narrows means hiking in the Virgin River. At least 60 percent of the hike is spent wading, walking, and sometimes swimming in the river. There is no maintained trail because the route is the river. 

We went from the bottom until the point where Orderville Canyon joins the main canyon. There is an around 5 miles round trip and going beyond this point is prohibited unless you have a permit.

As you will see in the video the hike is incredible and considering that outside the temperature raised until 115 degrees (45 Celsius) we spent most of the time in the water.

Tolosarraknyn in The West. Part III: Zion. Angel's landing.

Zion Canyon National Park is located in southwestern Utah. We got there after driving our RV  trough the empty roads of Nevada. Zion Canyon has been carved by the Virgin River for thousands of years. The park has many narrow and deep sandstone canyons and Zion is the main canyon of the park. There are many activities to do in the park but the lack of time forced us to choose. We had basically one day so we decided to go for a walk in the morning and to hike the Zion Narrows which means to go up along the canyon.

First we climb to the Angel's landing. I took this description from a website (http://www.zionnational-park.com/zion-angels-landing-trail.htm):

The Angels Landing Trail is one of the most famous and thrilling hikes in the national park system. Zion's pride and joy runs along a narrow rock fin with dizzying drop-offs on both sides. The trail culminates at a lofty perch, boasting magnificent views in every direction. Rarely is such an intimidating path so frequented by hikers. One would think that this narrow ridge with deep chasms on each of its flanks would allure only the most intrepid of hikers. Climbers scale its big wall; hikers pull themselves up by chains and sightseers stand in awe at its stunning nobility. The towering monolith is one of the most recognizable landmarks in the Southwest.

It's a very steep  up hike with amazing views. It is not difficult but you should pay attention in the last part of the hike.

This is the website of the park:

Zion National Park

The images you'll see in the video are from the hike to Angel's landing:

(I had a problem with the original music I chose, "knocking on heaven's door" by  Bob Dylan, and I had to use one given by Youtube...)

Tolosarraknyn in The West. Part II: In the middle of nowhere.

The last day in Yosemite  we visited the northern part of the park. In our way to Zion we crossed the park from west to east along the Tioga Road. Once we left the park, we saw Mono Lake. Mono Lake is a huge lake that has no outlet to the ocean and it's water has a big level of salt. We didn't have enough time to visit it... 

There are 450 miles (725 km.) from Mono Lake to Zion National Park. We spent a night in between. As Ander said "in the middle of nowhere", in Tonopah, a kind of "ghost" city. There is no other city in 100 miles around. It was a little bit scary but at least the sunset was amazing.  As you can see in the video I made, we made miles and miles along a wonderful deserted landscape. It was funny because in the middle of the road (nothing around) we saw several signs announcing a ranch which was 35 miles from there! Can you imagine? Those people live 35 miles from a road which is, at the same time, in the middle of nowhere!

After a tiring journey we got to Zion and we enjoyed the magnificent views and went swimming in the river.

In The West. Part1: Yosemite

After a very touching last day of school and the farewell to many friends we left Roosevelt Island with tears in our faces. We flew to san Francisco which is almost like flying back home (around 6 hours) and directly we went to pick up our RV and headed ourselves to Yosemite. We got there late and tired after 15 hours of traveling (subway, shuttle, plane, shuttle again and 3 hours more driving the RV).
Yosemite is amazing. For me it was very special because Yosemite has been part of my dreams since I was 15 and I started climbing. We didn't have too much time (two days and a half) to spend, so we did more than one activity per day. We visited Vernall Falls,  Mirror Lake, Yosemite Falls, we went swimming just under the great "El Capitan" (Cathedral Beach),  Mariposa Grove, Bridalveil Fall, Lukens Lake and Tioga Lake.
If you are planning to visit Yosemite here you have the link to the wonderful web of the park:

Yosemite National Park

And here some interesting videos you can find in this website:

Yosemite photosmultimedia

Watching the first one you can figure out how great Yosemite is.

And if you want to watch how our experience was, here there is a video about it (watch it in HD).

Ikasturte amaiera

Denbora hegan doa eta gauza asko pasa dira azkeneko sarrera idatzi nuenetik. Udaberria joan da eta berarekin batera beisboleko denboraldi ederra. Bidai zoragarri batetik iritsi berriak gara, baino hori kontatu aurretik ikasturte amaierako emozioak kontatu nahi dizkizuet, benetan unkigarria izan da eta.
Gure seme-alabak egiten ari diren lanaz arro gaude, gogoz  saiatzen ari dira eta guretzat hori da garrantzitsuena, norberak bere hoberena ematen saiatzea, hortik aurrera, emaitzak direnak izango dira. Egia esan emaitzekin ere oso pozik gaude, denek bere lanaren pareko saria jaso dute eta. Deigarriena akaso, Eunaterena izan da, zikloa bukatzen zuen eta hemen garrantzi handia ematen diote horrelako gauzeei. Iaz Marenekin bizi izan genuen bere graduazioa eta aurten Eunateri tokatu zaio eta zinez polita da horrelako seriotasun eta protokoloarekin etapa bati amaiera ematea. Gizarte honetan badakite ondo egindako lana baloratzen. Han hori egiteari beldurra diogula dirudi, denok berdin eta kitto. Hemen ikasle hoberenak hitzaldi txiki bat eman behar dute eta ondoren ikasgaiz-ikasgai bi hoberenei errekonozimendu publikoa azaltzen zaie ere. Nire ustez, ikasleak ikasten jarraitzeko behar den  motibazioa lortzeko balio dute horrelakoak. Egun horretan ikasleak oso inportante sentitu ziren.
Eunatek gauzak oso ondo egin ditu eta denon aurrean hitz egitea tokatu zitzaion. Pentsa dezakezuen bezala malkoei ezin eutsi egon ginan Ixa eta biok. Hau da Eunatek idatzi eta irakurri zuen testu ederra:

Even though middle school had its down sides like everything, we all worked extremely hard to be up here on the stage getting our diplomas and getting ready for high school. For me, middle school was just another 3 years of school, but what made it different was the way those 3 years were spent. In this case, middle school has been amazing and this school has actually made it possible to use the words “fun” and “school” in the same sentence.  Another reason why attending this school has been a great experience was because I have met a variety of different people.  Also, I acknowledged that there is always something to learn from each and every person.

When I first stepped in PS/IS 217 I was terrified because I didn't really understand English and I wasn't sure if people would either like me or just ignore me. School was hard in the beginning, but after putting all my effort in and with the help of my parents, friends and teachers I was able to get to the point I am at right now. The first time I went home with homework I did not know what I was doing but then my mother came and helped me every day until I was able to work by myself. Not only that, but I would also come early to school a lot of times to ask for help from teachers. In my opinion, a small help from a person might mean a lot to another and I am extremely thankful that people around me put in that extra effort to help me.

I remember when we all went to Philadelphia in 7th grade. It was a really meaningful time for me because that was the first time I started getting to know people in my class. Keiko was the first person that I really had a conversation with and I noticed that it did not matter where we came from, we still had many things in common. In addition, none of my classmates will ever forget winning guard the pin, we were all so excited! The whole class united and worked together to win the tournament even though the boys always took the lead.We will also all miss the great times we had in class laughing and bothering each other. As you can see, all of us will miss all the great times we spent with each other and I don’t think that anyone in here is going to regret attending this school.

There are many people in this room at this moment that I would like to thank and two of the most important people are my parents for bringing me to this extraordinary school and supporting me until the end. Also, my teachers are to thank for taking me in the mornings and after school every time I needed help and for never giving up on me. Finally, all of my friends that I made are all different but what we all have in common is that we will never forget how much time we spent in PS/IS 217 with each other and how important it is to care for each other.

Johnny Depp was once quoted saying, “If there’s any message to my work, it is ultimately that it’s OK to be different, that it’s good to be different, that we should question ourselves before we pass judgment on someone who looks different, behaves different, talks different, is a different color.” That quote from Johnny Depp really expresses what this school has taught us. We all learned numerous things from each other and the school. As I mentioned before, every person has something to show or teach others.

Every student that attended this school will always have their respect for each person no matter what or where they go. In addition to that, our future will absolutely be influenced by this school because they told us how important it is to work hard and never give up on anything. Everyone on this stage with me knows that high school is another step further for success but we still have to work hard to achieve all of our goals.

 EUNATE

Zorionak eta mila esker!

Tokirik ederrenak IV

Sarrera honetan New York-i buruz "El PAis" egunkarian ateratako zenbait artikuluen loturak jarriko dizkizuet:

• Guía "El viajero" de New York.
• La gran manzana se enamora del peatón. 
• Terrazas en New York.

Hitzarako elkarrizketa

Hemen duzue Joxemi Saizarrek Hitzarako egin digun elkarrizketa. Berak galderak bidali dizkigu eta guk idatziz erantzun. Gehiago luza gintezkeen baino agian aurrerago ata atalka egiten saiatuko naiz.

-         Nolatan animatu zineten New Yorkera joateko?

Izaskunen aspaldiko ametsa familia osoa atzerrira joatea zen eta urte batzuk zeramatzan aukera ezberdinak aztertzen. Dena den, seme-alabak txikiak zirela eta nik traba ugari ikusten nituen eta gaia atzeratuz joan ginen. Orain dela bost bat urte ametsa egia bihurtzen hasteko garaia zela ikusi genuen. Horretarako Izaskun egonaldi interesgarria eskainiko zion ospitale baten bila hasi zen eta ni nire aldetik, baimen ordaindu bat lortzeko aukerak handituko nituelakoan, doktoradutza egiteko bidea hasi nintzen. Gauzak horrela orain dela hiru urte Izaskunek New Yorkeko Memorial Sloan-Ketterin Cancer Center ospitalean elkarrizketa bat egiteko aukera izan zuen. Urte beteko egonaldia egiteko eskaintza egin zioten eta ondoren, hemen ginelarik beste urte beterako luzatzeko aukera eman zioten.

-         Zein zailtasun izan zenituzten?

Estatu Batuetara hiru ilabete baino denbora luzeagoz etortzeko asmoa izanez gero bisadua behar da eta hori lortzeko dokumentazioa hemen egongo zaren lantokiak, ikastetxeak edo unibertsitateak bideratu behar dizu. Hau izan zen lehen pausua. Ondoren pisu baten bila hasi ginen eta azken unerarte ez genuen ezer topatu, eta topatu genuenean kontuak egin genituen eta diruz oso-oso larri ibiliko ginela ohartu ginen, hemen pisu bat alokatzea ikaragarri garestia baita. Hala ere aurrera egitea erabaki genuen. Behin hemen ginelarik lehengo bi egunetan pisua hutsik zegoen eta gaizki ulertu baten ondorioz argindarrik gabe ere egon ginen. Bidai eta aldaketaren urduritasunaz gain lehengo bi egun horiek iritsiera gogor xamarra egin zuten. Hortik aurrera zailtasunak-zailtasun, dena hobera joan da.

-         Zertan ari zarete lanean edota ikasten?

IXA: Ni hematologian aditua naiz eta hemen hezur muineko edo odoleko zelula amen trasplante unitatean lan egiten dut. Memorial Sloan-Ketterin ospitalea odoleko zelula amen trasplantean Estatu Batuetako onenetarikoa da. Urtean 400 bat trasplante egiten dituzte eta sekulako ikerkuntza proiektuak dituzte. Hona emaile konpatiblerik ez duten gaixoentzako trasplante teknika berriak ikastera etorri nintzen. Bereziki zilbor esteko zelula amen trasplantean ari naiz lanean.

Andu: Nik lehendabiziko urtean Eusko Jaurlaritzak material didaktikoa sortzeko eskaintzen dituen beketako bat irabazi nuen eta ariketa fisikoa eta osasunaren inguruko web horri didaktiko bat egin nuen. Norbaitek ikusi eta erabili nahi izan balu, hau da helbidea: https://sites.google.com/site/gureosasunahobetudezagun/

Aurten berriz, nire kabuz, entrenatzaile pertsonal gisa ari naiz. Oso interesgarria suertatzen ari da. Mundu guztiko bezeroak izan ditut.

-         Zein izan dira zuen bizipen nagusienak?

Eguneroko bizitza “erosotik” ateratzeak kosta egiten du. Hasiera gogorra izan zen. Herrialde berri bat, hizkuntza “ezezaguna”, lagunik edo senitartekorik ez... Orain, atzera begiratzean eta konturatzean, zerotik hasita berriz ere gure bizitza eraikitzeko gai izan garela poz handia ematen du. Munduko txoko askotako lagun ugari egin ditugu. Honek azalpentxo bat behar du. Manhatanen ondoan Roosevelt Island izena duen irla txiki batean bizi gara, eta bere kokapena dela eta (Nazio Batuetatik gertu eta bi unibertsitate eta ospitale handietatik gertu dago) mundu guztiko jendea bizi da bertan. Ideia bat egiteko, eskolan 56 herrialde ezberdineko ikasleak daude. Lagunaz gain, hizkuntza berri bat txukun xamar ikasteak mundu berri batetarako ateak irekitzen dizkizu.

Ixa: nire kasuan famili eta lan bizipenak izugarri aberasgarriak izaten ari dira. Ospitalean hasiera ez zen xamurra izan. Giroa oso lehiakorra da, baina lan asko egin ondoren, izugarri baloratua sentitu naiz. Egunero zer edo zer interesgarria ikasteko aukera izaten ari naiz.

-         Urte t,erdi baino gehiago daramazue. Espero zenutena aurki al duzue, bete dira zuen itxaropenak?

Gure hasierako asmoak, bi maila hartzen zuten, Izaskunen lana eta formazioa eta familia bezala esperientzi berri bat bizitzea. Biak izugarriak izaten ari dira.

-         Zer egin zaizue harrigarrien horko bizimoduan?

Hemen, toki guztietan bezala, bizimodu ugari daude eta zaila da orokortzea. Gure eguneroko bizimodua ez da horrenbeste aldatu, eskola, lana, kirolak, musika... Asteburuetan mendi bueltan bat egitea faltan botatzen dugu, hori bai.

-         New York handia da. Nola eragiten dizue horrek eguneroko bizimoduan?

Handi izan arren metroan edozein tokira nahiko bizkor iristen zara. Gainera esan bezala pasa den urtean seme-alabak bizitza osoa ia irlatik atera gabe egiten zuten. Eskolara joateko adibidez bost minutu oinez besterik ez dituzte behar. Aurten, gure alaba zaharrenak, Marenek, Manhattango beste puntan dagoen eskola batetara joaten da eta 40 minutu inguru behar ditu metroz hara iristeko. Izaskunek 25 minutu behar ditu lanera joateko, horretarako ikusmira paregabea duen teleferikoa hartzen du eta gero 10 minutu oinez. Ni berriz, ahalik eta gehien txirrinduz mugitzen naiz. Pentsa baino bide gorri gehiago daude hemen. Bestaldetik, New Yorkek berde gune eta parke ugari ditu eta horrek arnas handia ematen dio hiriari.

-         Hizkuntzarekin nola moldatzen zarete? Seme-alabek zuek baino gehiago aurreratu al dute?

Umeentzat eta niretzat lehendabiziko hiru edo lau hilabeteak gogorrak izan ziren. Izaskunentzat ere ez zen erraza izan, ingelesa jakin arren, lan eremu batean erabat ingelesez aritu beharrak badu berea eta. Orain berriz, sinestezina da gure seme-alabek ingelesa nola egiten duten ikustea. Nire mintzalaguna (astean hiru aldiz elkartzen gara eta ordu betez ingelesez eta ordu betez gazteleraz aritzen gara) afaltzera gonbidatu nuen orain dela aste batzuk eta harrituta gelditu zen, “zure seme-alabak diirela jakingo ez banu bertan jaiotakoak zirela pentsatuko nuke” esan zidan. Nire kasuan, aurrerapen handia egin dut (ez zen zaila!) eta orain nahiko txukun moldatzen naiz eta Izaskunek ez du inongo arazorik. Garbi dago umeek guk baino gaitasun handiagoa dutela hizkuntza berri bat ikasteko (eta beste edozein gauza seguraski...) baino bestaldetik, beraiek inmersio ia erabatekoa izan dute, eskolan 6 ordu, lagunekin ingelesez, etxeko lanak, telebisioa... Gure kasuan berriz ordu gehiago pasa ditugu bakarrik ingeleseko interakziorik izan gabe eta etxean euskaraz hitz egiten jarraitu dugunez... ba zailagoa da beraien mailara iristea.

-         Hezkuntza eta osasungintzan aritzen zarete lanean hemen. Zein desberdintasunak ikusten dituzue alor horietan hor?

Osasungintza hemen negozioa da eta ospitale gehienak pribatuak dira. Obamak osasungintzako erreforma aurrera eramaten saiatzen ari da, Bush-en garaitik gauzak asko obetu dira ( ez nahi adina!). Errekurtsorik ez daukan jendeak “Medicare” badu eta horrek asistentiza mediko oinarrizkoa bermatzen die. Hango osasungintza sistema izugarrizko altxorra da eta zaindu egin behar dugu. Bestalde hemen ikerkuntzak asistentzia klinikoarekin lotura estua du. Oinarrizko ikerlariak eta medikuak elkarrekin lan egiten dute eta ikerkuntza eguneroko lanaren atal bat da. Erizainei hemen ardura asko ematen zaizkie eta medikuekin talde lana oso ondo antolatua daukate.

Hezkuntza arloan nabarmentzekoa da arlo praktikoari ematen dioten garrantzia. Ingelesa arloan adibidez hizkuntza tresna gisa ulertzen dute eta tresna horren komunikatzeko lau bide nagusiak lantzen dituzte (hitz egin, entzun, irakurri eta idatzi). Asko idazten dute, asko irakurtzen dute eta ahozko aurkezpen ugari egin behar izaten dituzte. Zientzia arloa oso-oso praktikoa da. Oso txikitatik metodo zientifikoa erabiltzen hasten dira, bere ikerketa xumeak eginez. Gutxiago gustatu zaiguna zera da, gizarten adibidez, ia erabat Estatu Batuetan oinarritzen direla; atzerriko hizkuntzarik ez dute ikasten eta Gorputz Hezkuntzari ez diote garrantzi handirik ematen (hau agian gure eskolaren arazoa da, zeren Marenen eskola berrian soinketa oso ondo antolatua dago). Bestaldetik urtero kanpoko ebaluaioak dituzte eta horrek presio handia eragiten die bai eskoleei eta bai irakasleei. Bukatzeko esan gure umeak dohainik diren eskola publikoetara joan direla eta oso pozik gaudela izandako esperientziarekin.

-         Denbora azkar pasatzen ari al zaizue? Bisita asko izan dituzue. Horrek laguntzen du edo herri mina handiagotzen du?

Denbora beti pasatzen da azkar! Familarteko eta lagun ugari izan ditugu bisitan eta beti ilusio handiz bizi izan dugu. Oso-oso ederra izan da bisitan etorri deiren guztiekin izan dugun esperientzia. Gure harremanak indartu dituelako sentsazioa dugu. Gauza bat da lagun eta senitartekoekin Tolosan izan dezakegun harremana eta beste bat etxe berean toki gehiegirik gabe elkar bizitza egin behar izatea. Benetan aberasgarria izan dela. Hauek alde egiterakoan, eta batez ere lehendabiziko urtean malko batzuk bota izan genituen, baino berehala hemengo zereginetara bueltatu eta kitto. Lagunak eta senitartekoak faltan bota ditugu baino herri min handirik ez dugu izan.

-         Itzultzeko epearekin atera zineten. Horrek laguntzen du?

Zalantzarik gabe. Ezin dugu sikiera imajinatu ere zer izango den zure bizimodua atzean behartuta utzi behar izatea jakin gabe noizbait itzultzerik izango ote duzun, buff! Orain dela ia bi urte Tolosatik irtetzean tristura eta malko ugari egon arren abentura “eroso” bat hastera gindoazela bagenekien. Lana, pisua, eskola... bizitza duin eta interesgarria genuen aurrean. Honetaz gain bagenekien “gure” Tolosako bizitza bertan gelditzen zela gure zai.

-         Gehien gogoratzen duzuen hemengo janaria.

Hemen denetarik topatu dugu baino hango arraia bota dugu faltan.

-         Hor aurkitu duzuen janari berri gustokoa.

Hemen mundu guztiko janaria topa daiteke, Japoneko eta Mexikoko janaria modan dago (naiz eta seguraski hemen eskaintzen dutena hango benetako sukaldearekin zerikusi gutxi izan...). Ezagutu arren lehen ez genuen “guakamolea” egiteko ohitura eta orain maiz egiten dugu.

-         Gehien gogoratzen duzuen hemengo lekua.

Aralar eta iparraldeko kosta.

-         Hor aurkitu duzuena.

Asko daude, kotxerik ez dugu eta horrek asko mugatzen du, baino inguru hau oso ederra da. New Yorken asko esango nituzke, baino bat aukeratzekotan Brooklyn Bridgeko Brooklyngo aldeko parkeak eta ikusmira esango nuke.

-         Newyorktarren definizioa.

New Yorkeko definizioa “mundu bat hiri batean” izan zitekeen. New Yorken mundu guztiko jendea dago eta gehien gustatu zaiguna elkarren arteko errespetua izan da. New Yorkeko jendeak ez oso atsegina izatearen fama du, baino guk batez ere esperientzi positiboak izan ditugu jende gehienarekin.

               -        Udan itzultzekoak zaretela uste du. Hala al da edo luzatu egin behar duzue                  egonaldia?

Udan bi urte beteko dira eta Izaskuni bertan gelditzeko aukera eskaini dioten arren itzuli egingo gara. 

Udaberriaren zain

Gaur epelago esnatu da eguna. Bazen garaia! Azken hiru hilabeteetan oso egun gutxitan izan gara zero gainetik. Hau hotza pasa duguna! Pasa den astean beisboleko sasoia hasi zen eta badirudi horrekin batera udaberria kalean pasa beharko ditugun orduak goxatzera etorri dela.
Negua luze egin zaigu. Tenperatura baxuak eta bixitari gutxi izateak  lagundu dute horretan. Azken asteak berriz oso mugituak izan dira. Xabier (koinatua) eta Josuren bixita izan genuen. Ixak eta Xabik Manhattango maratoi erdian parte hartu zuten, ederki parte hartu ere! Sekulako hotza pasa arren esperientzi ahaztezina izan zela diote biok. Aste horretan ni Lazkaora joan nintzen. Bakarrik itzulita nire aitaren etxean gelditzea erabaki nuen. Azken finean bidaiaren arrazoi nagusietako bat berarekin ahalik eta denbora gehien igarotzea zen eta. Bigarren arrazoia Donostian ospatu zen Beteranoen Europako txapelketa zen. Polita izan da horrelako txapelketa batean etxean partehartzea. Familiartekoak eta lagunek sekulako harrera egin zidaten eta aste ederra pasa nuen, baina hala ere, sentsazio arraroak izan nituen; "etxean" egon arren ez nintzen etxean bezala sentitzen. Nongoak garen galdetzen digutenean toki fisiko bat aipatu ohi dugu. Gehien maite ditudan horiek dauden tokikoa naizela erantzungo nuke nik orain.
Xexar eta Mirian eta Maddalen eta Deñe izan ditugu apopilo baita ere.
Orain egun gutxi duela bi hilabete grabatutako irudiekin egindako saioa bota zuten telebistan. Zintzo esango dizuet beste zerbait espero genuela. Saioaren formatoa ez zitzaidan gustatu. Irudiak azkarregi montatuta, bata bestearen gainean ia, zenbait pasarte behin eta berriz errepikatuta... Hala ere, hori hautu tekniko bat besterik ez da eta horretan nik ez dut ideiarik eta nire ezjakintasunetik ematen dut nire iritzia. Bestetik, irudiak grabatzerakoan guk ez genekien oso garbi saioa nondik nora joango ote zen. Lan esperientzien inguruan izango zela bai baino ezer gutxi gehiago. Nire ustez, horrelako programetako interes handiena jendearen bizipenak dira eta saioak ez du hori gehiegi azaldu, datu orokerretan gelditu da baloitzaren bizipenei kasu gehiegirik egin gabe. Gu zertan ari garen eta nola sentitzen garen baino gehiago etortzeko tramiteak errazak izan ote ziren jasotzea interesatu zaie... Nire ustez askoz ere saio interesgarriagoa egiteko aukera galdu dute. Bada gehiegi gustatu ez zaidan beste gauza bat. Olatz Arrietak (bere lana oso ondo egin zuen eta oso atsegin egon zen gurekin) gure blogetik irudiak hartzeko baimena eskatu zidan eta arazorik ez genion jarri. Gauza bat da irudiak baimenarekin hartzea eta beste bat irudiak ETBkoak balira bezala azaltzea ("irudi hauek familiak utzitakoak" edo azaldu behar litzateke). Gainera gure bizitzari buruz ezer gutxi esan eta bapatean gu jolasean eta patinatzen azaltzea pittin bat tokiz kanpo ikusi nuen. Are eta gehiago irudi horiek etorri berriak ginenekoak zirenean, orain dela 20 hilabetekoak eta udarakoak, saioakoak 5 gradu zero azpitik egiten zuen negu gorriko egun batean grabatuak izan zirenean...
Saioan guk esandako gauza asko azaldu ez zirenez ideia pare bat sakondu nahi nituzke. Zertan da desberdina hemengo lan egiteko era eta hangoa? Gure esperientziaz idatziko dut. Ez dakit zein puntutaraino orokortu daietekeen... Guk gizarte askoz ere meritokratikoagoa topatu dugu. Hemen nondik zatozen ez du garrantzi handirik. Egiten duzuna ondo egiten ote duzun da gehien inporta zaiena, Indiarra, Europearra, Afganoa, Txinatarra... ote zaren kontuan hartu gabe. Zure lana ondo egiten baduzu ondo, bestela aukera asko dituzu esplikazio gehiegirik gabe zure burua kale gorrian ikusteko. Honek alde onak eta txarrak ditu. Ez naiz horretan luzatuko, norberak azter ditzala alde txar eta on horiek. Futbol profesionalaren (edo diru asko mugitzen duen goi mailako beste kirolen bat) kontratatzeko eskemekin egiten dut konparazioa. Bertan talde bakoitzaren gaitasunen arabera jokalari edo entrenatzaile hoberenak kontratatu nahi dituzte eta gauzak bide onetik ez doazenean jokalari edo eta entrenatzailea aldatu  eta "hobe" baten bila doaz. Hemengo lan merkatua hala da.
Hemen bestaldetik "egin beharreko zerbait duzu" eta hori bukatzeko data konkretu bat. Dagokion egunerako lana behar bezala eginda dagoen bitartean, zu nola antolatzen zaren ez zaie horrenbeste inporta. Ni ez naiz sistema kapitalista gordinaren defendatzailea baino hemen konpetentzia hain da handia, zure bizilagunak eskeintzen duenaren parean ez bazaude zureak egin duela. Euskadin berriz, eta batez ere administrazioan, hau da Hezkuntza eta Osasungintza publikoetan gauzak ez dira beti horrela ikusten. Nire ustez funtsezkoa da, gure neurrian, ahalik eta zerbitzurik hoberena eskaintzen saiatzea eta nire esperientziak erakutsi dit han gauzak ez direla beti horrela. Maiz "apoltronatu" egiten gara gure seguridadean. Noizbait honako kontzeptua entzun nuen "cliente cautivo", eta batzuetan gure ikasleak eta pazienteak horrela ikusten ditugula iruditzen zait. Honen gainean luze pentsatzeko ideia interesgarria iruditzen zait.
Nahi baino gehiago luzatu naiz eta agian egunen batean denbora gehiago hartuta gai honi buruz nire iritzia zabalago eta hobeto argudiatuta azalduko dizuet.

Egun batzu barru bideoa...

2013. iritsi da

Denbora hegan doa.

Lehengo batean lagun bati esaten nion honez gero Tolosan biziko bagina bezala gaudela. Aldeak-alde, orain hemen daramagun  eguneroko bizimodua hangoaren oso antzekoa dela iruditzen zait. Goiz jeiki, lana, eskola, etxeak eta familiak eskatzen dituen lanak (etxea txukundu, otorduak, erosketak, labadorak...), eskolaz kanpoko ekintzak, entrenamenduak... Badago alde nabaria, "munduko hiriburuan" egon arren zenbaitzutan preso sentitzen naiz. Euskal herrian oso distantzi laburrean ekintza agitz desberdinak egiteko aukera izan  dezakezu: Donostiara joan (edo Bilbora, Gasteizera, Baiona edo Iruñara, inor ez dadila hasarretu), hondartzara, mendira, Iparraldeko txoko zoragarrietara, eskalatzera, eskiatzera... Hemen berriz, mugitzea asko kostatzen zaigu, kotxerik ez dugu eta garraio publikoan mugitzeko  denbora asko behar da. Ez nuke nahi gaizki ulertzea. Hemengo esperientzia ikaragarria izaten ari da, dudari gabe, baino hango bizimoduak gehiago hasetzen nau. Zer nahi duzue esatea, halaxe sentitzen dut...

Sekulako hotza izan dugu azken ilabetean, 10 grado zero azpitik ia egunero eta hemen dabilen haizearekin sentsazioa ikaragarria da. Azken egunetan Euskal Herrian bezala elurra bota du eta ederki gozatu dugu.

Orain dela 10 egun ETBrako lana egiten duen Olatz Arrietarekin egun osoa pasa genuen elkarriketak eta irudiak grabatuz. Badirudi ETBk "Euskaldunak munduan" tankerako programa bat egin nahi duela eta frogarakoan parte hartuko dugu. Ikusiko dugu zerbait txukuna egiten ote duten grabatutakoarekin. Olatzekin eta bere lankideekin oso egun polita, eta hotza!, pasa genuen. Datozen asteetan jarriko omen dute telebistan.

Gaur hiru bideo utziko dizkizuet.

1. Azken ilabeteko irudiak:

2. ETBrako grabaketako "behind the scene":

Programaren gure zatiaren laburpena:
https://www.eitb.eus/eu/telebista/bideoak/osoa/1304014/bideoa-new-yorken-bizi-den-euskal-herriko-familia-olatz-arrietarekin/

3. Anderrekin grabatutako "How to make an origami boat" tutoriala. Umeek horrela hitz egin arren, ez Ixak, ez nik ez dugu horrela hitz egiterik lortu, ezta lortuko ere...